Al vroeg wist ik dat de Pabo mijn route zou zijn. Wanneer ik dit besef kreeg weet ik niet. Misschien op het moment dat mijn juf van groep 8 het niet kon bolwerken met 40 leerlingen in haar groep en ik dacht het anders te kunnen doen. Achteraf een prachtig maar ondoenlijk streven. Maar ik blijf dromen.
Mijn Pabotijd was niet mijn beste tijd. Ja, ik heb mijn beste vriendin er ontmoet en ik heb er een hoop mooie dingen mogen meemaken maar ik heb er ook mijn dal gezien. Het dal was zo groot dat ik dacht dat mijn enige keuze was een andere route te nemen. Ik voelde teleurstelling, verdriet en zelfs schaamte dat ik de handdoek in de ring moest gooien. Maar ik nam een andere route. Tijdelijk, bleek achteraf, maar het was precies de route die ik nodig had. Een route die mij zelfvertrouwen en wilskracht gaf. Iets wat ik kwijt was geraakt. Eenzelfde route zoals de leguaan iedere dag moet afleggen om op een plek te komen waar voedsel, water en zonneschijn te vinden is. En op het moment dat de leguaan dit vindt, dan vindt de leguaan ook zijn geluk. Net als ik. Ik heb mijn geluk gevonden. Mijn zonneschijn. 'Too blessed to be stressed'. Ik doe waar ik gelukkig van word dus waarom zou ik me druk maken?
Onderwijs, wat een geluk!
----------------------------------------------------------------------
Bedankt voor deze uitdaging Anita, en Frans bedankt voor het startschot. Alle #blimageNL blogs zijn te vinden op deze Pinterest pagina.
Mocht je de uitdaging aan willen gaan en een afbeelding van mij willen ontvangen, plaats dan een reactie onder dit bericht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten